20ژوئن روز جهانی پناهندگان (روایتی از دل‌های شکسته، امیدهای زنده و شجاعتی که هرگز نمی‌میرد)

 

۲۰ژوئن روز جهانی پناهندگان، تنها یک مناسبت تقویمی نیست، فرصتی است برای درنگ، برای دیدن آن‌سوی مرزها و شنیدن صدای میلیون‌ها انسانی که ناگزیر خانه و کاشانه‌‌شان را ترک کرده‌اند. انسان‌هایی که نه از سر انتخاب، بلکه از سر اجبار، از دل جنگ، خشونت، تبعیض یا تهدیدهای مرگبار، پا به سفری بی‌پایان گذاشته‌اند.

 پناهنده بودن یعنی وداع با آغوش مادر، با دیوارهای آشنا، با کوچه‌هایی که بوی کودکی می‌دهند. یعنی ترک زبان مادری، دل‌ کندن از خاطرات و آغاز راهی که هیچ نشانی ندارد جز امید. امید به زنده ماندن، به آرامش، به آینده‌ای که شاید هنوز نیامده اما در دل هر پناه‌جو زنده است. در پس هر چمدان نیمه‌بسته، هر قایق پراز جان‌های لرزان، و هر چادر در اردوگاه‌های پرازدحام، یک داستان انسانی نهفته است. داستان مادری که با نوزاد در آغوش از میان دریا می‌گذرد. پدری که در کشوری بیگانه به ‌دنبال کار می‌گردد تا نان فرزندانش را تأمین کند. نوجوانی که با دلی پر از رویا در دل اردوگاه درس می‌خواند تا روزی معلم یا پزشک شود. اما آن‌چه در تمام این روایت‌ها مشترک است، چیزی فراتر از رنج است آن‌ها حاملان شجاعت‌اند. شجاعتی بی‌صدا اما پایدار، که در برابر بی‌وطنی، فقر، تبعیض و بی‌عدالتی، همچنان ایستادگی می‌کند. روز جهانی پناهندگان یادآور یک مسئولیت جهانی است  پناهندگان نه تهدیدند و نه باری بر دوش جهان، بلکه انسان‌هایی هستند که اگر فرصت یابند می‌توانند سازنده باشند، الهام‌بخش شوند و بخشی جدانشدنی از جوامع میزبان باشند. این روز برای کودکانی‌ست که در اردوگاه‌ها دنیا را از پشت سیم‌های خاردار می‌بینند. برای مادرانی‌ست که با نگرانی کودکانشان را در خواب دنبال می‌کنند. برای پدرانی‌ست که سکوت را انتخاب می‌کنند تا دل خانواده‌شان نلرزد. بیایید به یاد داشته باشیم پناهنده بودن جرم نیست. نماد درد است. اما بیش‌از‌آن، نماد شجاعت، امید و اراده است. در روز جهانی پناهندگان، با قلب‌هایی باز، دستانی یاری‌گر و نگاهی سرشار از احترام، به آنان خوش‌آمد بگوییم. باشد که جهانی بسازیم که در آن هیچ‌کس به اجبار خانه‌اش را ترک نکند. اما اگر چنین شد، بتواند با کرامت، آزادی و امید دوباره زندگی کند.